1- ایجاد سیستمی برای همکاری بین دولت ها در زمینه وضع مقررات و طرز عمل دولت ها در خصوص انواع مسائل فنی موثر در کشتی رانی تجاری بین اللملی، تشویق و ترغیب دولت ها در زمینه بهترین استانداردهای عملی در مورد ایمنی دریانوردی و جلوگیری و کنترل آلودگی دریایی بوسیله کشتی ها.
2- تهیه پیش نویس کنوانسیون ها، موافقتنامه ها و سایر اسناد بر حسب لزوم تشکیل کنفرانس های بین المللی جهت تصویب آنها.
3- رسیدگی به کلیه مسائل مربوط به دریانوردی که ممکن است از طرف یکی ازگان یا یکی از سازمان های تخصصی ملل متحد به سازمان ملل محول شود.
4- تسهیل مبادله اطلاعات و مشورت بین اعضا.
سازمان بین المللی دریانوردی به منظور دستیابی به اهداف خود طی 35 سال گذشته کار تنظیم متن 30 کنوانسیون و پروتکل و همچنین تصویب 700 کد و توصیه نامه را در رابطه با ایمنی دریانوردی، جلوگیری از آلودگی و موضوعات مرتبط انجام داده است.
کار مقدماتی کنوانسیون به طور معمول توسط یک کمیته یا کمیته فرعی انجام می شود. سپس سند پیش نویس تهیه و به یک کنفرانس دیپلماتیک تسلیم می گردد. برای شرکت در این کنفرانس از کلیه کشور هایی که در سیستم سازمان ملل متحد قرار دارند از جمله کشور هایی که ممکن است عضو IMO نباشد دعوت بعمل می آورد. کنفرانس متن نهایی را تصویب و به دولت ها تسلیم می نمیاد تا مورد تصویب آنها قرار گیرد.
سندی که بدین نحو مورد تایید کنفرانس قرار می گیرد. پس از انجام الزاماتی خاص لازم الجرا می گردد. این الزامات بدون استثنا شامل تصویب توسط شمار خاصی از کشور ها نیز می گردد. به طور کلی، هرچه کنوانسیون مهمتر باشد الزامات لازم الجرا شدن آن می بایست دقیقتر باشد. اجرای الزامات کنوانسیون برای کشور هایی که عضو آن هستند اجباری است. کد ها و توصیه نامه هایی که توسط مجمع IMO مورد تصویب قرار می گیرند برای دولت ها الزام آور نیستند. با این وجود، محتوای آنها می تواند از اهمیت یکسان با مفاد کنوانسیون ها برخوردار باشد و در اکثر موارد از طریق ورود به قوانین داخلی توسط دولت ها به مورد اجرا گذاشته می شود.
من مجازی
