زمان در حال گذر است.
کائنات و همه آنچه در دل آن است به سرعت در حال رفتن.
گریختن یا فرار کردن این خاصیت زمان است.
به هر چیزی که نگاه میکنی، واژه ای به نام زمان اون رو کهنه میکنه و یا نابود و یا پیر و یا ... .
از دشواری های 30 و اندی سال پیش تا راحتی هایی که میخوان بیان.
از پراید 5 میلیونی تا 50 میلیونی.
از تمام روزهایی که حس کردی تنها ترین آدم روی زمین هستی تا زمانی که خوشحال ترین آدم روی زمین بودی.
از شب های سختی که فک کردی عاشقی تا خوشترین روز بعد امتحانات که با شکستن عینکت همراه میشه.
از دوستی با آمریکا تا دشمنی با دوستان.
از سکوت کردن مسئولین تا حرف زدن و گرم شدن یه عده در راه منافع شخصی.
از روزهایی که توجه ها از فوتبال به سمت کشتی و بعدش والیبال میره.
از روزهایی که خلیج فارس تا ابد فارس باقی میمونه.
از حرفهایی که میگیم و میشنویم.
.
.
.
از کارهایی که گفتیم و عمل نکردیم.
از روزهایی که بی تو گذشت تا روزهایی که با تو خواهد گذشت.
زمان در حال گذره. خیلی هم سرعتش زیاده. از محدود چیزهاییه که بند " پ " رو نداره. با اینکه اصولا هرکسی دو " پ " رو داشته باشه نونش تو روغنه الان.
ولی تو این رفتنای زمان ما داریم کجا میریم. اون مقصد نهایی ما کجاست!!!
اومدیم تو دنیا چیکار کنیم. به همه چی فک می کنیم غیر از اون چیزی که باید فک کنیم. مهمترین دغدغه مون رو داریم از یاد میبریم یا از یادمون بردن.این همه دویدن ها واسه چی. یه لحظه وایسا ببین داری چه میکنی. ببین کجای این دنیای فانی قرار گرفتی. ببین قراره آخرش کجا بری.
بیا این دفعه پرده دنیا رو بردار.
چی داری میبیی؟
ارزش داشت!!
رهسپار کدوم راهی؟!
